La strada muziek

,

,

Poetin en de wuif an de koningin

In de Kerkzaal, onder het balkon, zien we ministers met wie we eerder voor de detectie poortjes in de rij stonden. De Hermitage is rondom beveiligd en al weken geleden hebben we onze paspoorten ter controle naar het ministerie van buitenlandse zeken gestuurd.

Intussen is de zaal volgestroomd. Handelslieden, mannen met Russisch Orthodoxe mijters, de roodgejurkte directrice en de dienstertjes met de bladen.

Eerder in de nog lege zaal hebben zij zich grappend met hun i-Phoons verdrongen voor het hoge raam om een foto te maken van Poetin en de koningin op de binnenplaats. De koningin liep statig, onder een grote blauwe hoed, geflankeerd door Poetin wat scheef en stram alsof hij erge last van zijn rug had.

We luisteren naar de toespraak van de directrice. De koningin en Poetin -elk aan één zijde- trekken het gordijntje weg en de plaquette komt vrij. Getuigenis van betrekkingen tussen Rusland en Nederland.

Muziek! Over de reling strooien we onze klanken over de hoofden van de genodigden. Zij bewegen zich in een trage rijdans richting Poetin en de koningin. De dansmeesters leiden uitverkoren personen voor een onderonsje met Majesteit en Poetin.

Zijn we niet te hard? De Rus met walkie talkies en telefoons beladen maakt een driftig gebaar.”Nee” knikt de contactpersoon van Buitenlandse zaken bemoedigend. We spelen er subversief op los. Na een half uurtje nodigt de dansmeester de koningin en Poetin uit om de ruimte te verlaten. Rustig wandelen ze over de ijlings vrijgemaakt loper. Vlak onder ons houdt koningin Beatrix in, ze kijkt naar boven, gunt ons haar glimlach en wuift. Waarschijnlijk denkt Poetin dat ze even inhoudt voor hem, hij versnelt zijn pas, de aanwezigen heffen het glas en netwerken nog even door. Wij, blij verrast spelen bevrijd de sterren van de hemel.

Een ontmoeting in café Veldzicht

Inmiddels is het tien jaar geleden maar ik weet het nog als de dag van gisteren. La Strada zou optreden in café Havenzicht te Blije. Joost en ik gingen om negen uur op weg. Eigenlijk wisten we niet precies hoe laat we werden verwacht en of de afspraak wel door zou gaan Toen we aankwamen in het authentieke lokaal, was er helemaal niemand. Wel stond Eefje achter de bar. Ja, ze had wel iets over muziek gehoord, zei ze en ze serveerde koffie met appeltaart. We namen er een cognacje bij. Om moed in te drinken. Een half uur later zaten we aan de stamtafel met Klaas en Tsjikke en stroomde met de bezoekers de gezelligheid binnen. We speelden, er werd geklapt en gelachen en vooral de Ierse nummers vielen in de smaak. Het café raakte vol en al gauw kwamen de mannen vragen of we ook hún nummers kenden. De eerste stemmen klonken, muziekmappen werden thuis opgehaald en toen begon het. Ik zie nog hoe Hendrik voor me stond met zijn muziekboek in de hoogte, zodat ik mee kon lezen. Iedereen zong, sommigen sloegen de maat, anderen sloegen op tafel en er werd veel gelachen. Fedde en Douwe zongen mee, af en toe klonk er een gezamenlijke brul: “jaah”. Het was warm. Om me heen mannen op sokken, rondjes kwamen en gingen. Vrolijk verhitte gezichten dichtbij me. Schitterende ogen in doorgroefde hoofden. Liederen, door diepe bassen gezongen, vulden café Havenzicht en stegen op naar de sterrenhemel. Waar waren we terecht gekomen? Ergens rond de Middellandse zee? Ierland? Bestond dit buitengewoon onthaal in onze Noordelijke provincie Friesland?

Intussen heb ik het koor veel gehoord en ben ik vaak geraakt door de welgemeende warmte maar ook door het beeld van de mooie koppen. Toen ik afgelopen jaar bij een groep portrettekenaars verzeild raakte, dacht ik overmoedig: ik ga het koor tekenen! Dat het overmoedig was bleek snel. Bij een portret gaat het om gelijkenis. De geportretteerde en de toeschouwer willen iets herkennen. Het is spannend als iemand helemaal alleen gekomen is om model te zitten. Het is een gevecht met jezelf om niet voorzichtig en angstig te worden. Je moet snelle, spontane besluiten blijven nemen. De ene keer gaat het beter dan de andere.

Nu de map vol zit, kijk ik terug op talrijke momenten van fijn aan het werk zijn. Momenten van persoonlijke ontmoetingen in dat ene uur.

Ik hoorde over hobby’s, werkzaamheden, levensmomenten. Achter de eenheid van het koor zitten heel verschillende persoonlijkheden. Als ik teken kan ik eigenlijk niet praten. Vlagen van gesprekken zijn blijven hangen. Die heb ik opgetekend, horend tussen de oogharen. Ik bedank alle koorleden voor de bijzondere tekenuren en de persoonlijke openhartigheid.

Els Dekker

Amsterdam, 1 november 2009